Amour des vagues ou Voyage dans le cœur, 1975

Laiton soudé signé et reposant sur un socle en bois
Pièce unique
Poids : environ 130 kg

H. 300 cm L. 75 cm P. 53 cm

“Avec cette sculpture, le sujet de l’accouplement est transcendé pour traduire l’Amour dans ce qu’il a d’absolu et d’universel. L’homme et la femme deviennent deux formes ondoyantes s’étirant dans l’espace ; ils évoquent irrésistiblement le rythme des vagues ou quelque dauphin surgissant des flots. L’amour seul rend possible cette fusion de l’homme avec les éléments dans une sorte d’union cosmique. Pour exprimer cette dualité de l’acte amoureux, force universelle et en même temps résolution d’une tension portée à son paroxysme, recherche d’une communion entre deux êtres, l’artiste joue des variations sur la matière : à une surface lisse et pleine se déployant en courbes douces, il oppose une texture interne déchiquetée et ouverte, zone où se déchaînent les forces contradictoires pour finalement s’unir et se résoudre grâce à la puissance de l’amour”. Michèle Dubreucq ---- Né au Brésil de parents grecs, Constantin Andreou s'initie à la sculpture en 1932. Installé en France après-guerre, il travaille auprès de Le Corbusier de 1947 à 1953, réalisant notamment les maquettes de la Cité Radieuse à Marseille. Inventeur de la technique du laiton soudé qui inspire d’autres sculpteurs comme César, Andreou est récompensé en 1988 par le grand prix de la Fondation Antoine Pevsner pour l’ensemble de son œuvre sculpté. DJ --- Γεννημέ νος στη Βραζιλί α από Έ λληνες γονεί ς, o Κωνσταντί νος Ανδρέ ου φτά νει στην Ελλά δα σε ηλικί α 8 ετώ ν. Η ενασχό λησή του με τη γλυπτική αρχί ζει το 1932. Κατά τη διά ρκεια της ιταλική ς εισβολή ς του 1940 κατατά σσεται στον ελληνικό στρατό και, στη συνέ χεια, εντά σσεται στην Εθνική Αντί σταση. Μετά τον πό λεμο εγκαθί σταται στη Γαλλί α και εργά ζεται με το Λε Κορμπυζιέ από το 1947 μέ χρι το 1953. Ο κριτικό ς τέ χνης Ζ-A Καρτιέ γρά φει στην εφημερί δα « Όσο ηθικότερη θα προσπαθούμε να κάνουμε την κοινωνία μας, τόσο ο κόσμος θα φτωχαίνει και θα δυστυχεί. Το λέω αυτό, ξέροντας ότι μπορεί να παρεξηγηθεί, όμως χρειάζεται μια άλλη ηθική, μια άλλη δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι δουλειά των φιλοσόφων και όχι της Εκκλησίας Combat (7/05/1953) για τον Ανδρέ ου ό τι «εί ναι ο πιο διά σημος Έ λληνας γλύ πτης της πρωτεύ ουσας». Ο φιλό σοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ γρά φει στο περιοδικό Les Temps Modernes (07/1959), ό τι «εί ναι ισά ξιος του Πικά σο και του Μοντριά ν». Στον Ανδρέ ου οφεί λεται η εφεύ ρεση της τεχνική ς του συγκολλημέ νου ορεί χαλκου, μια μέ θοδος που ενέ πνευσε κι ά λλους γλύ πτες, ό πως το Σεζά ρ. Βραβευμέ νος το 1988 με το μεγά λο βραβεί ο του Ιδρύ ματος Αντουά ν Πεβσνέ ρ για το σύ νολο του γλυπτικού του έ ργου, ο Κωνσταντί νος Ανδρέ ου αφή νει την τελευταί α του πνοή το 2007 στην Αθή να. DJ

> Succession de l’artiste, Athènes

> Andréou, 40 ans de sculpture, Editions Jauffray, Chennevière-sur-Marne, 1975, reproduit pp.182 à 184 sous les n°403 > Le Serment des Horaces, Revue d’art internationale, n°4, printemps-été 1990, reproduit p. 58 > Andreou, sculpture, bas-reliefs en couleurs, Bastas éditions, 1999, reproduit pp. 156 et 184-185

> Musée d’Art Moderne de Paris, Salon de Mai, 1975 (exposé sur le parvis) > Constantin Andreou et Raymond Guerrier, Orangerie du Château de Meudon, du 1er au 19 novembre 1995